Ingezonden door Louis van der Linden
Mei 2014 probeerde ik op een dinsdagavond in het loopgroepje van Carla Cor bij te
houden langs de Lange Muiderberg, hetgeen niet lukte. Ik was nieuw en de enige
mogelijkheid Cor bij te houden, zo bleek, was hem aan het lachen the krijgen. Hij kon niet
lopen en lachen tegelijk. Zo ontstond onze looprelatie waarbij Cor niet naliet mij in de
maling te nemen.
We hebben samen ontzettend veel kilometers gemaakt. De eerste langere afstand was de
halve marathon van Egmond in 2015. Het was hoog water met westerstorm, we
moesten anderhalf uur kleumen tot het strand breed genoeg was om de lopers ruimte te
geven. Ook samen lijden schept een band.
Daarna volgde enkele marathons. Ter voorbereiding liepen we 4x per week. Clubgenoten
vroegen wel eens: waar praten jullie onderweg over? Maar we spraken niet zo veel, maakten
wel eens grappen over en met voorbijgangers. Incidenteel spraken over kinderen en
kleinkinderen, maar dat was het wel. Beiden vonden we dat er al genoeg gekletst werd.
Al voor corona begon Cor iets te voelen onder zijn borstbeen, dat weerhield hem er niet
van te blijven lopen. Gedurende de coronaperiode werd het lopen van Cor minder, niet
alleen de loopsessies namen af, ook zijn snelheid. Vanaf 2021 hebben we niet meer samen
gelopen.
Een maand geleden vertelde ik de TTW-vrienden dat Cor achteruit ging. Ik zag hem
ploeteren op zijn elektrische fiets op de ‘s Gravelandseweg. Een paar weken later zocht ik
Cor thuis op en schrok, hij lag in de huiskamer in bed en ik dacht hij haalt het weekeinde
niet. Donderdag 4 mei zocht ik hem weer op en hij zag er een stuk beter uit. Samen met
Astrid hebben we nog naar de Vuelta Femenina gekeken. Anderhalve dag later was hij
overleden.