Dit pinksterweekend stond de welbekende fietselfstedentocht op het programma. Al meer dan 100 jaar fietsen er ongeveer 15.000 deelnemers deze tocht op pinkstermaandag.
En traditiegetrouw stappen wij ieder jaar weer op onze stalen ros om vervolgens tijdens de 235km lange route iedere stempelpost te passeren. Want om deze tocht te volbrengen moeten alle deelnemers alle stempels bij de verschillende posten (dorpen) hebben gehaald. En ja, dat gebeurt nog echt met een ouderwetse stempelkaart en stempels.
De deelnemers worden in 23 groepen verdeeld en iedere 8 minuten start er een groep van 650 man. De verschillende starttijden vallen binnen een tijdslot van 5-8u en het lotingsysteem bepaalt de starttijd.
Dat is altijd even spannend, want je hoopt op een vroege starttijd; minder last van de drukte en je bent lekker vroeg weer thuis 🙂
Maar helaas, dit jaar waren wij groep 22, één van de laatste startgroepen. Toch mocht dat de pret niet drukken, want we reden van het ene feestje in het andere feestje. Ieder dorp maakt er een dolle boel van!
Dubbele lagen en fietsmouwen waren niet onverdienstelijk, want waar was het mooie weer gebleven? Maar toen de motor eenmaal gestart was, draaiden we gauw op temperatuur.
De eerste 75 km omhoog flink tegenwind, maar de kilometers naar beneden kregen we daarmee cadeau. En ze kwamen allemaal weer voorbij; de eenwieler, de tandem gefabriceerd van regenpijpen, fietsers op klompen, deelnemers van boven de tachtig! Het was weer een beleving om er tussen te mogen fietsen.
De route start, doorkruist en eindigt in Bolsward. Halverwege de rit kun je dan ook nog even lekker bij de auto opfrissen; een vers broodje met koude cola uit de koelbox nuttigen en vlak voor vertrek nog even gauw een zelfgemaakt appeltaartje met slagroom naar binnen schuiven. Maar ook tijdens de tocht wordt je als deelnemer in de watten gelegd; van snelle jelles, blokjes kaas, appeltjes tot kippensoep aan toe. Daarnaast voldoende waterpunten, wc gelegenheden, EHBO posten en rijdende fietsenmakerbusjes om je te helpen bij panne onderweg.
Het werd nog eventjes spannend in de middag vanwege een ware wolkbreuk en flink onweer. Het noodweer maakte het dat we voor het eerst tijdens de tocht moesten schuilen. Totaal doorweekt stapten we hierna moedig en bibberend weer onze fietsjes op om de laatste 80 km af te maken. Later bleken de weersomstandigheden in Friesland zelfs het NOS journaal gehaald te hebben.
Het testosterongehalte bereikt altijd een hoogtepunt van Oudemirdum naar Stavoren, waar enkele mannen de strijd met elkaar (en zichzelf) aangaan om als eerste in het dorpje Stavoren aan te komen. Wie de winnaar is geworden laat ik in het midden, maar ik was blij zelf aangekomen te zijn, want tegenwind op de dijk is behoorlijk tandvleeswerk.
Daarna is het aftellen richting Bolsward. Met nog enkele bloks en gelletjes over trapten we onze laatste restjes energie eruit om totaal gesloopt over de finishlijn in Bolsward te eindigen. Trots en voldaan konden we in de feesttent onze laatste stempel en de medaille ophalen. Wat een prachtige ervaring weer!
Het Friese volk lijkt zijn trotsheid op de inmiddels mogelijk uitgestorven schaatselfstedentocht, kwijt te kunnen in de fietselfstedentocht. Zoveel liefde voor de rit was voelbaar, wat maakt dat het lijkt alsof je onderdeel uitmaakt van iets unieks. En dat is een fijne ervaring, gezien de wielerhaat in andere omgevingen steeds meer terrein lijkt te winnen.
Erg leuk om eens met een delegatie van de TTW heen te gaan zou ik zeggen!
Mocht je meer informatie willen over deze legendarische tocht, zie dan ook de website om jezelf verder te enthousiasmeren: Friese Elfsteden Rijwieltocht – Welkom (fietselfstedentocht.frl)