Op zondagochtend 16 augustus ging de wekker akelig vroeg (er stond nog een 5 op de klok!) om vol goede moed te vertrekken naar het heuvelachtige zuiden des lands. De fietstrainers hadden namelijk evenals vorig jaar een ontzettend leuk plan bedacht: een dagje fietsen in Limburg en België. De animo was groot en om half negen ’s ochtends, of net ietsje later, stonden er twintig TTW’ers en hun geliefde tweewielers klaar in het zonovergoten Valkenburg.
Waar het voor de een de eerste rit van meer dan honderd kilometer zou worden, waren anderen al weken van te voren de lokale segmenten aan het verkennen en de concurrentie aan het prikkelen. Nog voordat de benen goed en wel opgewarmd waren, kregen we de befaamde Doodeman voor de kiezen. Een klim van ongeveer een kilometer die begint met on-Hollandse stijgingspercentages van maarliefst 14%! De berggeiten lieten zich direct van voren zien en konden bovenop eventjes uithijgen tot iedereen boven was. Waar de een al een paar vraagtekens zette bij de kwaliteit van de benen, betwijfelde de ander zijn cassette-keuze, maar gelukkig was dit de steilste klim van de dag. Die had iedereen toch maar mooi gehaald!
Na een aantal mooie klimmen, en een route die ons deels over onverharde wegen voerde, twee lekke banden die uiterst soepel vervangen werden, hoorden we wat onweer aankomen en besloten we dat het tijd voor een lunchstop. Naarstig zoekend naar een terras dat ons kon herbergen, werden we overvallen door een enorme stortbui. Gelukkig boden een lege carport, zonnescherm en een boom langs de weg schuilplaatsen voor het Weespse peloton en konden we onze tocht voortzetten. We streken neer onder op een terras met een meiboom[1] en daar werden de spreekwoordelijke batterijen weer opgeladen voor de laatste tientallen kilometers terug naar Valkenburg.
Door de routebouwer was de Grand-Finale van de rit op de Cauberg gelegd, net zoals bij de Amstel Gold Race. Een paar kilometer voor de start van deze finaleklim steeg de spanning in het peloton, werden de tips van Marianne Vos nog eens gereciteerd en begon het linkeballen: niemand wilde meer voorop rijden, om zo nog wat kostbare energie te sparen voor deze kers op de taart. “Het spel is op de wagen”, zo klonk het uit de mond van een van de kopmannen. Om te illustreren hoe serieus deze finaleklim werd genomen: er werden bidons leeggegoten aan de voet van de berg, om zo net een half kilootje minder naar boven te hoeven trappen. In een verhitte strijd om de eerste plaats bovenop, moesten de plattelandsbenen het toch net afleggen tegen de Belgische bergbenen. Het Strava klassement kende een paar onverwachte verschuivingen en we waren net voordat het onweer echt losbarstte weer terug bij de auto’s. De extra lus van vijftig kilometer koers viel hierdoor vrij letterlijk in het water, maar dat mocht de pret niet drukken.
Hartelijk dank aan de organisatie en iedereen die mee was voor een prachtige fietstocht!
[1] De meiboom is een symbool van voorspoed en vruchtbaarheid en een verwelkoming van de lente. Gaat vaak gepaard met mei-feesten in Zuid-Limburg en omliggende regio’s in Duitsland en België.