Marathonverslag van Rob Klok
Die bekende reclamekreet was uiteindelijk de trigger om deelname aan de Rotterdam Marathon te realiseren. We schrijven iets van november 2022 (denk ik, is iets van 5000 appjes geleden), waarbij training/trail-maatjes Jacqueline, Stella en ondergetekende besluiten dat als je 30 km in duingebieden aankan, je net zo goed ook 42,195 km over de weg kan lopen.
En zo geschiedde, ingeschreven, en met nog een ruime 4 maanden te gaan voldoende tijd om regelmatig lange afstand loopjes uit te voeren. Het blijkt ook een sociaal gebeuren te worden: regelmatig werden er op doordeweekse avonden 16 tot 22 km weggetikt, waarbij alle mogelijke onderwerpen besproken werden. Zo leerden we niet alleen condities uit te bouwen, maar tevens al pratend snelheden op te voeren en hartslagen te verlagen. Nadien, of op willekeurige andere dagen/avonden werd het 4G netwerk belast met feitjes/weetjes/praatjes die naarmate de M-day vordert in kwantiteit toenamen. (zie de eerder genoemde 5000 appjes)
Het voorbereiden op een marathon is uiteindelijk wel een belasting voor het gewone gezinsleven: naarmate de kilometers toenemen, wordt het wel lastiger om gedrieën te lopen, een Corona besmetting hielp daar ook niet bij, en combinatie met extra krachttrainingen maakten de agenda’s complex.
Persoonlijk wilde ik perse een keer 35 km gelopen te hebben om vertrouwen te hebben dat ik minstens 3,5 uur kon sporten. Dat die afstand net samenviel met een stevige voorjaarswind kracht 6, sterkte mij wel na afloop.
Afijn, 4 maanden voorbereiden is toch sneller om dan gedacht, ineens komt de dag naderbij, en lichte tot matige zenuwaanvalletjes kent iedere wedstrijdloper wel. Hierin uit zich de kracht van samen trainen, we hebben ons er doorheen gesleept en gekletst!
Ook de laatste training in groep 2 met een afzwaai momentje gaf een positieve vibe: dank aan onze medelopers van groep 2 en anderen!
De dag zelf gezamenlijk samen met Lotte, Jeffrey en Frits naar Rotterdam gegaan, we hadden verschillende startwaves, maar in de chaos van de start bleek daar weinig van terecht gekomen, kennelijk vond de organisatie het niet nodig om publiek en lopers te scheiden in de startzone, zelden zo’n chaos gezien, en dat voor een professionele loop! Ik zelf ben uiteindelijk in wave 3 (ipv 4) van start gegaan, Lee Towers gemist (“You’ll never walk alone”), een persoonlijk dompertje.
Voor de start, het bekende nummeren.
En hoe ging het, Rob? Nou, afgaand om m’n 5 km splits zou je zeggen dat ik te snel ben gestart, maar het begin (25 km) voelde prima, geen kracht gezet, prima hartslag, pace van ca 5.35, fantastisch publiek. Heb heel vaak “Feyenoord !” gehoord, mogelijk als reactie op mijn Amsterdam marathon shirt, geinig, heeft geen aanstekers opgeleverd overigens. Lange tijd dacht ik rond de 4h00 te kunnen gaan lopen, maar vanaf km 30 ongeveer begonnen beenspieren te protesteren, heb dat geregeld genegeerd, positieve gedachtes blijven houden, en vooral ook genoten, want dat was de opdracht van menigeen. Dat je door veel mensen ongelofelijk wordt aangemoedigd met je naam doet ook heel veel (oohh, die emoties!, noem me een watje, maakt me niet uit). Middels een video boodschap m’n maatjes nog aangemoedigd bij km 34. De laatste 8 km op wilskracht uitgelopen, enige momenten toch moeten wandelen ter voorkoming van krampaanvallen in minstens 8 aparte spiergroepen. Jemig, wat kunnen spiervezels ineens als beton aanvoelen, maar pijn was ingecalculeerd. Uiteindelijk gefinisht in 4.17, en natuurlijk had ik sneller gewild, maar de euforie van marathon uitlopen doet veel goed.
Is het eens maar nooit weer? Nee, ik vermoed dat er nog wel een volgende aankomt, het is een bijzondere belevenis, maar serieus trainen en tijd er in steken is een voorwaarde.
Na de start, goh wat zijn die stoepen hoog!