Tja, daar sta je dan bibberend in je badpakje, naast al die ervaren triatleten met stoere wetsuits aan. Bibberend, niet van de kou, maar van angst……………
In een opwinding had ik die week mijn vriendin Colette gevraagd: “zullen we meedoen aan de zwemloop?”. Tot mijn verbazing (en schrik!!) zei ze ja.
Nu, dan moet je eraan geloven. Dat lopen, daar zag ik niet zo tegenop. Dat doe ik weel eens meer.
Echter, het was al weer zeker 5 (6? 7?…) jaar geleden dat ik gezwommen had. Een kilometer is dan wel heel veel.
Ik had de organisatie al gezegd dat ze alvast naar bed mochten gaan als we wat later zouden zijn. Dat was gelukkig niet nodig.
Vanaf de “1km steiger” gingen we te water richting manege.
Na het startschot schoten de snelle Jelles weg in soepele borstcrawl. Wij gingen in ons schoolslagje er achteraan. In het begin leek het verschil gigantisch te worden, maar dat bleek gelukkig wel mee te vallen. We hielden de achterste “crawlers” steeds in het oog. Te meer zij niet goed keken waar ze zwommen en zigzaggend door het water gingen. Een zwom zelfs tegen een ponton aan, waar van tevoren voor gewaarschuwd was (ik noem geen namen….)
Na ca 30 minuten kwamen we uit het water. Toch wel redelijk afgekoeld, ondanks het stugge doorzwemmen.
Aangemoedigd door de dames van de organisatie gingen we de wissel in: afdrogen, voetjes droog en schoon maken, broekje aan , t–shirt erover, schoenen goed veteren……………..
Tja ook de bij wissel valt nog winst te halen.
Nu moest de grote slag geslagen worden: het lopen. De voeten van Colette waren echter zo koud, dat er geen gevoel in zat. Pas bij het keerpunt kwam er enig gevoel in. Rustig aan gingen we door en kwamen we samen over de finish.
En……………….de rest was er nog en nog niet naar bed!
Een hele leuke ervaring op een zalige zomeravond (het kleine regenbuitje mocht de pret niet drukken).
Bedankt voor de organisatie!!
Carla Schenk
(misschien heeft Marianne de foto’s nog ….)